Կոմունիզմի «ասպետ» Իոսիֆ Վիսարիոնի Ջուղաշվիլի` ՍՏԱԼԻՆ

ՉԱՐԻՑ ԵՎ ԲԱՐՈՒՑ ԱՅՍ ԿՈՂՄ, ԿԱՄ` ՄԱՅԻՍԻ 9-Ի ՀԱՂԹԱՆԱԿԻ ՄԱՍԻՆ
1941 թ. հունիսի 22-ին ֆաշիստական Գերմանիան հարձակվեց ԽՍՀՄ-ի վրա: Կան իրարամերժ բացատրություններ դրա շարժառիթների վերաբերյալ: Ստորև ներկայացվող հոդվածը քաղաքական կայացումների այնպիսի մեկնաբանություններից է, որտեղ շահավետ երեսպաշտությամբ սնվող քարոզչության ազդեցությունը հնարավորինս զերծված է:
Կոմունիզմի գաղափարը հղացել էր «գերմանացի» Կարլ Մարքսը, ազգությամբ հրեա Կատցնելենբոտեններ և Լևի ժառանգական ռաբբիների հետնորդը: Ռուսաստանում այդ գաղափարը փորձեց գործադրել կալմիկ հորից և հրեուհի մորից ծնված Վլադիմիր Իլյիչ Լենինը: Հրեական ավանդակարգով ազգապատկանելությունը որոշվում է մայրականով: Այդ գծով նրա պապի անունն էր Իսրայել Մովսեսի Բլանկ, նույնպիսի «գերմանացի»: Նորաստեղծ խորհրդային պետության ղեկավարության հիմնարար կազմում էին «տարբեր ազգությունների» նշանավոր հրեաներ Տրոցկին, Զինովևը, Կամենևը, Սվերդլովը, Կագանովիչը և բազմաթիվ այլ ոչ նույնքան նշանավոր հրեաներ: Մարքսը «Կոմունիստական կուսակցության մանիֆեստում» գրում է. «Կոմունիստներն իրենց տեսությունը կարող են արտահայտել մեկ կարճ դրույթով. «մասնավոր սեփականության ոչնչացում»: Շատ կարճ ու դիպուկ է. դրանում կոմունիզմի ողջ էությունն է: Կոմունիզմի կառուցման միջոցը անսքող բռնությունն է: Լենինն այդ մասին գրում է. «Պրոլետարիատի դիկտատուրան ոչնչով չսահմանափակված, ոչ մի օրենքով չարգելված բացահայտ բռնության վրա հիմնված իշխանություն է» (կՏսվ. րՏոՐ. րՏփ., Ց. 12, րՑՐ. 320):
Իսկ «հավասարության և եղբայրության, սոցիալական արդարության, մարդասիրական համակարգ» և «ազատություն» հռչակումները լոկ դիմա՞կ էին... Կոմունիզմն արդեն գերհարուստ հրեաների համաշխարհային պայքարն էր ողջ մարդկության դեմ, մարդկանց տիրելու գիտական միջոց, համաշխարհային տերեր դառնալու անկասելի նպատակ: Այդ նկատառումով էր հրեական ֆինանսական համաշխարհային վերնախավը ֆինանսավորում մարքսիստական կայացումները: Փաստերն ավելի քան բավարար են: Ի սկզբանե էլ կապիտալիզմը հրեական էր, բայց 100 տոկոս միատարրություն այստեղ էլ չկար: Առկա էին և ոչ հրեա կապիտալիստներ, անշրջանցելի ու անկասելի ազատությունների շնորհիվ ձևավորվում էր նաև «ազգային բուրժուազիան»: Մարդն արդեն վաղուց լիարժեք ճորտ էր, բայց դեռ ոչ ստրուկ: Ծրագրավորվեց համազատ տեսքով ստրկությունը, և այն հռչակվեց «պրոլետարիատի դիկտատուրա»: Ողջամիտ մարդը չէր էլ հավատա, որ նման բան հնարավոր է, որ կհամատեղվեն կրակն ու ջուրը: Եթե իրոք նա ողջամիտ լիներ, ճորտ չէր դառնա, այլ տիրող և չէր մղվի իր տունը քանդելուն, մի նոր կենսակարգ հիմնավորելուն, ուր չէին լինի թույլեր և ուժեղներ, փոքրեր ու մեծեր, կնույնանային մրջյունն ու փիղը, արևն ու լուսինը... Որոշվեց կառուցել կոմունիզմ, որտեղ այդ սուտը ճիշտ կհռչակվեր: Իրականում կոմունիզմը արարվում էր ստրկությունը լիարժեք դարձնելու համար: Մասոններն իսկ ապահովված չէին փորձանքից, նրանք էլ կարող էին բախվել գոյության աներեր պատին: Եվ, իրոք, սնեցին ու առաջ մղեցին անհենք, անշուք «գոյի»` Իոսիֆ Վիսարիոնովիչ Ջուղաշվիլուն: Գահ բարձրացվեց և «ժողովուրդների հայր» հռչակվեց ՄԵԾ ՍՏԱԼԻՆԸ: «Գերագույն» կնքված Ստալինը` տեղյակ մասոնական մեծ նպատակին, վարձված էր այն իրականացնելու: Սակայն նա տրված գահը նախ` ամրապնդեց, ապա ձեռնարկեց թոթափման գործը: Չարիքին ըմբոստանում էր և Եվրոպայի մեծ մասը, որ ցանկանալով թոթափել վեցաթև լուծը, լծվում էր դաշնակիցներ գտնելով դրա դեմ պայքարելուն: Ըստ պաշտոնե, ապազգայնության ջատագով կարգված անսասան ինտերնացիոնալիստ «Սոսոյին» նույնպես անսասան, բայց նացիոնալիստ Ադոլֆ Հիտլերը ուղերձներ հղեց, միասին կռվելու աշխարհի բոլոր մասերում, բոլոր մասոնների դեմ: Հարկավ, Սիոնը չէր ննջում և հետևում էր այդ ձեռնարկներին, իսկ երբ 1939-ին Հիտլերն ու Ստալինն ընդդեմ Յահվեի դաշինք կնքեցին, իսկույն ոտքի ելավ: Դիմեց դարերով փորձված միջոցին` իրար դեմ հանել դաշնակցած թշնամիներին: Որը շուտ խաբվեր, նա էլ կկլլեր խայծի պատառը, կտարվեր դեպի ափամերձ մահը: Ամբողջ Եվրոպան առանց լուրջ ջանքի տրվեց Հիտլերին, իսկ ողջ Մերձբալթիկան` Ստալինին: Երկուսի շրջապատում էլ համոզողներ կային, թե նրանք արդեն այնքան հզոր են, որ կարիք չունեն դաշնակցի բեռ կրելու: Դա մասամբ էր ճիշտ և այդ պատճառով էլ շատ վտանգավոր, քանզի կարող էր համոզել մեկին, նրան, որն ավելի անհեռատես էր և իշխանությամբ ավելի արբեցած: Հիտլերը, ի վերջո, տրվեց գայթանքին և ելավ խժռելու իրենից «թույլ» թվացող դաշնակցին:
...Երեք օր արդեն գերմանական «անհաղթ» բանակը «սովետների» երկիր էր մտել, իսկ Մոլոտովը դեռ ջանք էր թափում Ռիբենտրոպից բացատրություններ ստանալու: Ստալինը դեռ ուզում էր կարծել, որ դա խաբկանք է, մասոն գործիչների չարանենգ սադրանք զույգ դաշնակիցներին, որոնք երդվել էին Յահվեի չարից Աշխարհը մաքրել, իրար դեմ հանել: Դա այդպես էլ կար, բայց ո՛չ Հիտլերի անիմացության, այլ չափազանցված ինքնավստահության պատճառով: Նրան ներշնչել էին, որ ինքն արդեն այն գերհզորն է, որը կարող է ամբողջ աշխարհին միայնակ իշխել, հավերժական փառք վաստակել` իր նվաճումները չկիսելով ուրիշի հետ... Նա խայծը կլլեց: Համաշխարհային այդ դաժան պատերազմի 5 տարում սթափ Ստալինը նորից Սիոնի հետ դաշինք կնքեց և Գերմանիային հաղթեց ծանրագույն գնով: Հաջորդ 5 տարում զբաղվելով ավերված երկիրը վերականգնելու, կյանքը շտկելու դժվարին գործերով, միաժամանակ նորից ձեռնարկեց մասոնության մաշկազերծումը: Սիոնը դարձյալ արթուն էր: Հարկ էր սրան էլ զրկել այն փառքից, որ մասամբ ինքն էլ հենց արարել էր: «Անհաղթ առաջնորդ», «գեներալիսիմուս» տիտղոսներն իզուր չէին նվիրվել, այդքան ջանք զուր չէր թափվել: Պահանջվեց ևս 4 տարի նրան ելակետ բերելու համար։ Բայց Ջուղաշվիլին մնացել էր աներեր: Նրա ձեռնարկած զտման գործը շարունակում էր ընթանալ: Սիոնն այլ ելք չուներ. մահվան պատիժ սահմանվեց:
«Մեծ առաջնորդն» ամբիոնի մոտ ծարավ զգաց ու բաժակից ջուր խմեց, դահլիճի աչքի առջև հանկարծ օրորվեց, իսկ մի քանի օր անց... «հավիտյան քնեց»:
Մի ուրվական է շրջում աշխարհում. դա Ստալինի ուրվականն է:
Հովիկ ՎԱՍԻԼՅԱՆ

Մեկնաբանություններ